جایگاه دعا و نیایش در چهار اثر از آثار شیخ عطار (منطق الطیر ، مصیبت نامه، الهی نامه ،اسرار نامه )

موضوع این رساله تبیین جایگاه دعا و نیایش در چهار اثر از آثار شیخ عطار می باشد باتوجه به اینکه عرفا دیدگاه خاصی به این مساله داشته اند شیخ عطار نیز مستثنی نبوده و در آثارش به این مهم پرداخته و چگونگی ارتباط دعا با قضاو قدر را به خوبی بیان می کند، همچنین ارتباط دعا با فنا و دعا با رضا را در اشعار خود آورده است . دراندیشه عطارهمه چیزازجمله سعادت وشقاوت آدمی به حکم قضای الهی است و عقل وتدبیروحیله های انسان دربرابرقضا محکوم به شکست است.راه نجات ازقضای بد و رسیدن به هدایت ورستگاری، دعاوتضرع به درگاه الهی است.درمقام رضا که مقام بی حاجتی است،عارف هیچ حاجت ودرخواستی ازخدا نداردوبه هرآنچه خدا برایش بخواهد،راضی وخشنوداست ،پس دعا نمی کند. درحال فنا نیز به دلیل زوال شعورسالک ،براثراستیلای ظهورحق،مباینتی بین انسان وخدا نیست وعارف آگاه به وجودخودونیازهای خودنمی باشد،پس درچنین حالتی دعایی ندارد. شرط اصلی استجابت دعا از نظر عطار نهایت احتیاج واضطرارعمیق روحی است و گناه موجب عدم استجابت دعا می شود . محتوای اصلی دعاهای عطار: طلب رستگاری وهدایت وطلب قرب الهی است و مقاصد دنیوی و بهشت و دوزخ جایگاهی در آن ندارد .